Nieuwe week, nieuwe avonturen

Inmiddels zijn we weer een weekje verder en hebben we weer nieuwe avonturen meegemaakt. Wat is het toch bijzonder om hier te zijn in deze tijd. De tijd vliegt voorbij en elke dag maken we nieuwe gebeurtenissen mee.

Laten we beginnen met het zakelijke gedeelte, want daarvoor zijn we tenslotte hier:). De tweede lesweek zit er bijna op. De studenten van Hogeschool Janssen hebben vorige week het ‘probleem’ waarmee ze aan de slag gaan in hun onderneming in kaart gebracht. Is het wel een echt probleem? Wie ervaart deze problemen? Waarom ervaren ze deze problemen? Zijn er niet al oplossingen in de markt? Dat bleek toch lastiger voor de studenten te zijn dan wij hadden gedacht. We hebben ze naar ‘buiten’ gestuurd om de klant te interviewen. Maar dat is toch wel eng. Want welke vragen moeten ze dan stellen? Liever willen ze bekenden en familie ondervragen of een enquête uitsturen. Maar dat mag natuurlijk niet want dan krijg je een verkeerd beeld van de werkelijkheid. Gelukkig heeft Arjen dit duidelijk gemaakt en is er denk ik geen student meer die nu nog een enquête eruit durft te sturen.
Deze week staat in het teken van ‘Solution Validation’. Zijn er mensen die voor de mogelijke oplossing zouden willen betalen? Want als er geen mens voor je oplossing wilt betalen dan is het natuurlijk zonde van je tijd en energie. Ook gaan ze op zoek naar de early adaptor. Wie is deze klant? Hoe ziet hij eruit? Waar kan ik hem vinden? Hoeveel zou hij willen uitgeven aan de oplossing?
In groepjes van 4 gaan ze telkens aan de slag en is er zo nu en dan sprake van onenigheid in de groepen. Maar ook hier leren ze enorm van – al zien ze dat niet op dat moment.
Ze presenteren wekelijks hun tussenstand en krijgen feedback van ons en van mede studenten. Mooi om te zien hoe ze omgaan met feedback en dit (soms) meenemen in het validatieproces. De lesstof die wij overbrengen gaat in rap tempo en voor sommigen studenten gaat dit toch iets te snel. Maar ook hier leren wij van en kunnen her en der wat aanpassen in het programma.
Morgen komen Surinaamse ondernemers hun verhaal delen met de studenten ter inspiratie. Daar ben ik ook erg benieuwd naar. Hoe anders is het ondernemersklimaat hier dan in Nederland? Ik denk groot, maar wie weet word ik verrast. We genieten in ieder geval erg van het lesgeven hier en de ervaringen die wij opdoen.

Naast deze werkdagen ondernemen wij natuurlijk ook leuke en toeristische activiteiten. Zo zijn we dit weekend naar PingPe geweest. PingPe ligt aan de Boven-Suriname rivier. En ik kan wel zeggen, diep in de jungle van Suriname. We begonnen redelijk ongeïnformeerd aan deze tocht naar PingPe en hadden nog weinig verwachtingen van wat we zouden zien.
Op zaterdagochtend om 08.00u kwam onze gids Chapeau ons ophalen. En jawel, hij was op tijd! Chapeau bleek ook de eigenaar van PingPe en zou gedurende 3 dagen bij ons zijn. Na ongeveer 3,5uur rijden kwamen we aan bij Atjoni. Dit was de opstapplek voor iedereen die in een dorpje aan de Boven-Suriname rivier woont. Wat een belevenis was dit. Chaos, drukte, hitte, overvolle korjalen en schreeuwende mensen. En dan wij… 4 blanken mensen die ook mee willen op een korjaal. Wat heb ik mijn ogen uitgekeken. Er weren zelfs quads, deuren, daken een koelkasten op de korjaal geplaatst om mee te nemen naar een dorp. Werkelijk alles moet aangevoerd worden want in de dorpen hebben ze niets behalve eten wat groeit op hun akkers of aan de bomen. Goed, na 2 uur kon onze korjaal dan ook vertrekken. We hadden wat vertraging opgelopen want er moesten nog golfplaten worden gebracht die mee moesten op onze korjaal.
Na ruim 4 uur varen (50km) kwamen we aan bij het dorp PingPe. Ik kan je vertellen, we waren blij dat we er waren! Vooral Arjen kon zijn geluk niet op. Want in deze 4 uur lange tocht over het water zijn we niet gestopt en ging de korjaal als een speer over het water. Her en der moest onze bootsman minder snelheid maken want er liggen veel stenen in het water en was het op sommige plekken ondiep. Gelukkig hadden we tijdens de boottocht een fijn zonnetje. 1 keer hadden we een tropische regenbui. Maar gelukkig had hij een groot zeil waar we allemaal onder konden duiken. Knus hoor!

De plek PingPe waar wij 2 nachten zouden overnachten was echt back to basic; ieder een houten huisje met een bed + klamboe, douchen doe je bij voorkeur in de Suriname rivier, eten wat de pot schaft, geen bier voor de mannen (alleen maar water) en een generator die niet heel betrouwbaar was. Maar het was fantastisch en ik heb er erg van genoten. Ik denk dat de foto’s voor zich zullen spreken.
Ook hier in PingPe waren wij de enige gasten en je kon zien dat ook deze plek flink heeft geleden onder Corona. Geen geld om iets op te knappen en daardoor primitief wat hutten gemaakt/hersteld. Maar dit had ook zijn charme.
De volgende ochtend zijn we de Ananasberg opgeklommen. Leuke tocht, niet te ver en lekker warm/vochtig. Voordat we de Ananasberg opklommen moesten we door een lokaal dorpje. Helaas mochten we hier geen foto’s maken maar dit was al een bezienswaardigheid op zich. De mannen hebben hier meerdere vrouwen en voor elke vrouw wordt een apart huisje gebouwd. Arjen, Paul en Olivier zagen hier wel wat in – want ze stelden toch veel en vaak specifieke vragen aan onze gids over hoe dit in zijn werk gaat.
Aangekomen op de Ananasberg (de naam doet het al vermoeden), bleken er geen rijpe ananassen te zijn om op te eten en namen we als troost maar Bananenchips die we hadden meegenomen. Tijdens deze tocht had ik verwacht veel wilde dieren te zien zoals papegaaien, jaguars en apen. Helaas, enkel een paar bijzondere vogels, kikkers en een vogelspin gespot. Ook mooi! Maar….. op de terugweg naar onze boot kwam er opeens een boa constrictor op het pad voorbij in het dorp. Heel onwerkelijk om deze in het wild te zien. De mensen in de dorpen hebben het geloof om geen boa constrictor te doden omdat dit ongeluk brengt. Ze mogen de slang alleen wegjagen met een speciale plant uit de jungle.

Na deze enerverende tocht hebben we gezwommen in de Suriname rivier, boekjes gelezen op onze veranda of in de hangmat uitgerust en natuurlijk… afgesloten met een paar potjes Beverbende. Olivier en ik gaan nog steeds aan kop, Arjen staat meestal 3e en Paul heeft hier nog steeds geen talent voor ontwikkeld.
In de avond kwam er ook nog een bootje van de overkant op bezoek – de bezoeker had vlees dat hij wilde verkopen aan onze reisleider Chapeau. Geen kip of vis, maar dit keer een Tapir! Dat hebben wij (denk ik) niet gegeten want er stond iets anders op het menu; cassave, zoete aardappel, kousenband, kip en vis. 
Het idee dat Roti typisch Surinaams is en iedereen het hier eet, klopt niet. Ik heb het tot nu toe nog nergens gevonden of kunnen eten. 

De terugtocht ging een stuk sneller – we gingen stroomafwaarts. Ook hadden we een andere boot want dit was de lokale taxi (korjaal) en deze had een snellere motor. Door de vlag op de voorkant van de boot zagen dorpelingen dat dit een ‘taxi’ van de overheid was. Dat betekent dat iedereen deze boot kan aanhouden (als we langs een dorpje kwamen) om mee terug te varen naar Atjoni. Je kunt het zien zoals onze bushaltes in NL.
Ik heb het afgelopen weekend zelden zoveel jungle gezien als hier. Erg mooi en mysterieus. Je ziet her en der wel houtkap en ook veel (illegale) goudmijnen. Dit zijn een van de weinige banen die men in deze gebieden heeft.
Tijdens dit weekend hebben we veel geleerd over de Marrons die hier leven, hun gewoontes en leefstijl. Het beloofde land voor deze mensen is trouwens Frans Guyana. Vaak gaan de mannen daar een paar jaar werken om veel geld te sparen om vervolgens weer terug te keren naar hun dorpen.

Inmiddels zijn we weer uitgerust terug in Paramaribo. In de ochtend zijn we vrijwel altijd vrij. Dan gaan we iets ondernemen; shoppen, lokale gerechten proeven, door de stad slenteren of bezienswaardigheden bezoeken. Deze week heb ik zelfs nog het spelletje ‘dammen’ gespeeld met een bejaarde man in de winkelstraat. Hij heeft gelachen want we waren na 5 minuten klaar en hij vond mij toch wel heel slecht hierin.
Ook ben ik al dagen op zoek naar een zwerver die aan de Waterkant ‘woont’ en kunst maakt op een bananenblad. Ik zou het graag van hem willen kopen. Ik heb hem nog niet gevonden maar ik denk dat hij inmiddels wel weet dat deze blanke vrouw hem zoekt. Ik weet inmiddels steeds meer van hem; hij heeft een lichte huidskleur, krullen, heeft 1 hand, Javaans en heet Richard. Ik heb de hoop hem deze week nog te vinden.

Terwijl ik hier deze blog zit te schrijven - landen de president van Brazilië en de president van Guyana op het helikopterplatform van ons hotel. Zij zijn 2 dagen in Suriname voor overleg met president Santokhi. Ik vind het een grote sensatie om dit mee te maken en kijk mijn ogen uit. De mensen in het hotel zijn al dagen in de stress vanwege dit grote bezoek. Overal lopen en staan militairen met grote geweren. De colonne aan Surinaamse ministers is ons zojuist ook gepasseerd. Tenminste, ik denk dat het ministers zijn. Het kunnen ook vrienden van.. zijn. De straat bij ons hotel is sinds vanmorgen afgesloten. En dat allemaal omdat deze presidenten ook in ons hotel slapen. Het is vrij bizar dat wij er gewoon tussen lopen en ook hier slapen. Ik maakte zojuist een foto van de president van Guyana die uit de helikopter stapte. Maar helaas, er werd me snel duidelijk gemaakt dat dit niet de bedoeling was. Nouja, de foto is gemaakt en veilig opgeslagen in mijn iCloud:).. Mooie herinneringen.

Dit was de blog voor deze keer! Volgende week zal ik weer een nieuwe blog plaatsen:). Wij vermaken ons hier nog wel een tijdje! We leren steeds beter de omgeving en mensen kennen. Ze zijn hier ontzettend vriendelijk en maken allemaal graag een praatje. Volgende week zijn we ook uitgenodigd bij een student om bij zijn familie te komen lunchen. Ook gaan we dit weekend naar de Jodensavanne met de directeuren van Hogeschool Janssen. Zin in!

Tot snel!

Irene

PS. De foto's zal ik vanavond plaatsen. Het internet in Suriname is erg langzaam en op dit moment is het iets te veel gevraagd om foto's te plaatsen.